Het Italiaans is natuurlijk de officiële taal van il bel paese, Italië, dat is algemeen bekend. Wat niet iedereen weet, is dat in Italië op regionaal niveau ook nog allerlei andere talen en dialecten erkend worden. Zo zijn het Duits (in Süd-Tirol) en Frans (in het Valle d’Aosta) co-officiële talen, maar worden er nog veel meer regionale talen erkend, zoals het Ladinisch, Griko, Sardijns, Siciliaans en Piëmontees. En dan zijn er nog veel meer kleinere talen: UNESCO signaleert binnen Italië alleen al 31 bedreigde talen.
Extra interessant is dat het concept ‘dialect’ in de Italiaanse taal anders wordt benaderd dan in veel andere taalgebieden. Waar dialecten vaak worden gezien als een variant van de dominante taal, gelden ze in Italië eerder als een parallelle taal, die een vergelijkbare ontwikkeling vanuit het Latijn heeft doorgemaakt, maar om historische redenen niet de dominante taal is geworden.
Non ti preoccupare! Wij werken met fantastische Italiaanse moedertaalsprekers en zorgen ervoor dat jouw vertaling Italiaans loopt als een Ferrari. Vraag nu vrijblijvend een offerte aan.
Om te beginnen is het Italiaans niet één maar twee keer tot officiële taal van Italië uitgeroepen: eerst door het fascistische bewind van Mussolini, in 1925, en toen nogmaals in de eerste grondwet van de Republiek Italië, in 1947. In het eerste geval werd het Italiaans gezien als exclusieve voertaal, in de tweede werd expliciet ruimte ingebouwd voor regionale talen en taalvariatie.
Als je nu denkt dat de Italiaanse taal hiermee ouder is dan het land Italië, heb je helemaal gelijk. Maar zelfs als je de term ‘land’ iets losser neemt en de moderne republiek, het fascistische dictatorschap en het koninkrijk Italië als één land ziet (omdat het immers grofweg dezelfde grenzen hield), kwam de eenwording van Italië als natiestaat alsnog honderden jaren later dan de opkomst van de Italiaanse taal. Waar Victor Emanuel II in 1861 de eerste koning van een verenigd Italië werd, wordt de geschiedenis van de Italiaanse taal vaak teruggevoerd tot de 14e eeuw. In de late Middeleeuwen ontstond toen namelijk een nieuwe volkstaal uit het ‘vulgair Latijn’, het volkse Latijn dat was afgeleid van het formelere klassieke Latijn. Met name vanuit Toscane ontstond toen een culturele bloeiperiode, aangejaagd door schrijvers die er bewust voor kozen om in de Toscaanse volkstaal te schrijven, zoals Boccaccio, Dante en Petrarca.
Veel mensen vinden het Italiaans een mooie taal, met prachtige klanken en ritmes. Wat je echter zelden hoort, is dat het ook een van de dingen is die Italiaans vertalen lastig maakt. Omdat het Italiaans ruimte biedt om de zinsbouw aan het ritme en de klanken aan te passen, bijvoorbeeld door een persoonsvorm weg te laten of met de woordvolgorde te spelen, vormt dit een extra uitdaging voor een vertaler. Verder hoort de Italiaanse taal bij een andere taalfamilie dan de Nederlandse; dit is een Romaanse taal, terwijl wij een Germaanse taal spreken. Dit maakt de grammaticale verschillen groter dan die tussen, pakweg, het Noors en het Nederlands. Bovendien kennen we hier relatief weinig Italiaanse leenwoorden (los van een kookboek vol aan culinaire termen, natuurlijk).
Gelukkig zijn er mensen die die uitdaging graag aangaan. Als een vertaalbureau Italiaans aanbiedt, werken die met mensen die vaak van hun passie hun werk hebben gemaakt en dagelijks Italiaans vertalen. Dit zijn specialisten met liefde voor het vak, die de verschillen tussen talen goed kennen en hun uiterste best doen om een vloeiende vertaling te leveren, met liefst nog wat echte Italiaanse 1sprezzatura. Italiaans vertalen is namelijk uitdagend, maar ook een genot om te doen voor een echte Italofiel. Mocht je zelf op zoek zijn naar een vertaalbureau Italiaans, dan helpt Directvertalen je natuurlijk graag met een goede Italiaanse vertaling. Neem gerust contact op bij eventuele vragen of vraag gelijk een offerte aan, zodat wij zo snel mogelijk voor je aan de slag kunnen.
1Sprezzatura is een Italiaans begrip uit de renaissance dat lastig te vertalen is, maar in het Nederlands omschreven kan worden als "bestudeerde nonchalance", "moeiteloze gratie" of “de schijn van moeiteloosheid”. In de zeventiende eeuw sprak men van "lossigheydt". Het woord verwijst naar een houding – zowel letterlijk als figuurlijk – die aangeeft dat je niet tot het gewone volk behoort, maar deel uitmaakt van een elite die weet hoe het hoort. In de kunst wordt de term gebruikt voor de losse, ogenschijnlijk geïmproviseerde schildertechniek van onder anderen Titiaan, Frans Hals, Velázquez en Rembrandt.
